บทความจากใจท่านนายกสมาคมฯ.

บทความจากใจท่านนายกสมาคมฯ.
ตัวอย่างเปรียบเทียบที่เราเคยได้ยินบ่อย ๆ คือ สอนให้คนตกปลา ดีกว่าซื้อปลาให้เขากิน นี่พูดถึงในความหมายให้คนมีความรู้ ความเข้าใจ ที่จะสร้างภูมิคุ้มกันให้กับการดำรงชีวิตด้วยความไม่ประมาท เราพยายามพูดถึงประโยชน์ในการเป็นสมาชิกสมาคมทุกที่ทุกแห่งด้วยความห่วงใยใน สถานภาพของอาชีพไกด์ แต่สิ่งที่ได้รับคำตอบกลับมามีอะไรบ้าง หลายท่านคงทราบกันดี ไกด์กว่า 50,000 กว่าคนที่จดทะเบียน เอาแค่ประมาณ 50% เพียง 25,000 คน เป็นสมาชิกสมาคม 2,000 กว่าคน หากเราต้องรับผิดชอบคนเป็นไกด์ในส่วน 25,000 คน เมื่อเปรียบเทียบกับสมาชิก 2,000 กว่าคน หากสภาพเป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ กรรมการเพียงหยิบมือจะรับได้อีกกี่มากน้อย ผมเข้าใจความรู้สึกและความหวังดีของทุกท่าน แต่ผมคิดว่าต้องคำนึงถือหลักการที่ต้องไม่กระทบต่อบทบาทความรับผิดชอบตามข้อ บังค้บสมาคม ผมเคยพูดเสมอว่าการช่วยเหลือพวกเราชาวไกด์คือช่วยกันรณรงค์ให้มาเป็นสมาชิก สมาคม และสหกรณ์ รวมทั้งกองทุนฌาปนกิจฯ นั่นคือการสร้างภูมิคุ้มกันและการแนะนำวิธีการตกปลาให้ ซึ่งมีคุณอนันต์ต่อสถาพภาพอนาคตของมัคคุเทศก์เป็นอย่างยิ่ง ยิ่งไกด์อาวุโสยิ่งต้องตระหนักต่อความเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับไกด์รุ่นหลัง ๆ ต้องคิดถึงความสามัคคีและความเป็นพลังที่แข็งแกร่งที่จะสะท้อนเป็นประโยชน์ ต่อตนเองและเพื่อนร่วมอาชีพเป็นส่วนรวม one for all, all for one หรือ คน ๆ หนึ่งทำเพื่อส่วนรวม ส่วนรวมจะย้อนกลับสู่ส่วนตน อย่าคาดหวังประโยชน์ในการทำเพื่อสังคม แต่ที่สุดสังคมไม่ทอดทิ้ง จะกลับมาดูแลเราอย่างแน่นอน วันนี้เรายังไม่เป็นสภามัคคุเทศก์ ที่บังคับให้ทุกคนเป็นสมาชิกไม่ได้ เมื่อใดที่เราเป็นสภามัคคุเทศก์ เรื่องความช่วยเหลือต่าง ๆ ก็ไม่เป็นปัญหาว่าใครเป็นสมาชิกหรือไม่ เพราะทุกคนมาอยู่ภายใต้ร่มหลังคาเดียวกัน ดังนั้น หากจะคิดช่วยเพื่อนร่วมอาชีพกันจริง ๆ ช่วยกันรณรงค์ให้คนในชมรมต่างๆ มาเป็นสมาชิกสมาคม และสหกรณ์ ฯ ดีกว่าครับ เพราะนั่นคือ การให้เพื่อนเรามีภูมิคุ้มกันที่ยั่งยืน และหรือมีปลากินตลอด โดยไม่ต้องรอว่าใครจะเอาปลามาให้ เพราะรู้วิธีตกปลาแล้ว ขอขอบคุณทุกท่านที่ช่วยแสดงน้ำใจต่อเพื่อนในอาชีพ และสิ่งที่ทำอยู่ผมก็ไม่คัดค้าน แต่เพื่อทราบว่าผมคิดอะไร เพื่อความเข้าใจอันดีต่อเพื่อน ๆ คณะกรรมการ เพราะพวกเราก็เพิ่งประชุมเปลี่ยนระเบียบสวัสดิการแล้วด้วย และในฐานะผู้นำองค์กรไม่อยากจะแสดงออกในเชิงสัญลักษณ์ที่สร้างความสับสนให้ กรรมการอีกหลาย ๆ ท่าน ในบรรทัดฐานที่ต้องคำนึงถึงมาตรฐานที่ต้องปฏิบัติในแนวเดียวกันต่อ มัคคุเทศก์ทุกคนทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก แต่ชมรม แต่ละชมรมน่าจะแสดงออกได้ดีกว่า ส่วนสมาคมอยากให้เป็นในลักษณะช่วยรณรงค์เป็นสมาชิกดีกว่าครับ สมาคมตั้งมาเกือบ 40 ปีแล้ว ทำอะไรมาให้เยอะแยะ ยังต้องแสดงน้ำใจอีกกี่ปี ถึงจะยอมมาเป็นสมาชิกครับ เราจะปล่อยให้เกิดการสูญเสียก่อนแล้วให้แสดงน้ำใจเพื่อให้มาเป็นสมาชิกหรือ แล้วอย่างนี้เราต้องรอเพื่อนไกด์ที่ประสบชะตากรรมแล้วไม่ได้เป็นสมาชิกอีก กี่คนจึงจะได้ใจกันมาเองทุกคน อีกกี่ปี? ผมเสียใจที่ไม่อาจเรียกร้องให้ไกด์ทุกคนมาเป็นสมาชิกได้อย่างมีจิตสำนึก และได้มีโอกาสช่วยเหลือเขาได้เมื่อประสบปัญหา เพราะผมและเพื่อนกรรมการชุดนี้คงไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าเพื่อรอช่วยเหลือคนไม่ ได้เป็นสมาชิก แต่สมาคมและสภามัคคุเทศก์ที่หากเกิดขึ้นได้ต่างหากที่จะช่วยเขาเหล่านี้และ กับมัคคุเทศก์ทุก ๆ คน เราได้นำอาหารมาให้ทุกท่านแล้ว (สมาคม พร้อมสวัสดิการบางส่วน, สหกรณ์ฯ เงินออมและเงินกู้, กองทุนฌาปนกิจ ฯ เพื่อความมั่นคงในชีวิตของครอบครัว และอนาคตสภามัคคุเทศก์) โปรดช่วยกันรณรงค์ให้เขาทั้งหลายมาตักทานกันเองบ้างเถอะครับ ...จากใจจริงของกระผม......วิโรจน์ สิตประเสริฐนันท์ ...